Відео

#นิทานสอนใจข้าวเปล่า1ถ้วย ค่ำวันหนึ่งเมื่อ 20 ปีที่แล้ว มีเด็กหนุ่มท่าทางเหมือนนักศึกษา กำลังลังเลอยู่หน้าร้านแห่งหนึ่ง เมื่อเห็นว่าลูกค้าส่วนใหญ่ทานเสร็จ และเดินออกจากร้านแล้ว เขาจึงเดินเข้าร้านมาด้วยอาการประหม่าและหวาดกลัว พร้อมกับพูดเสียงสั่นกับเจ้าของร้านว่า “ขอข้าวเปล่าถ้วยหนึ่งครับ ขอบคุณครับ” เด็กหนุ่มก้มหน้าพูด ไม่กล้าสบตาเจ้าของร้าน เจ้าของร้านเพิ่งเปิดร้านใหม่ เป็นเถ้าแก่หนุ่มสาวคู่หนึ่ง เห็นเด็กหนุ่มไม่เอากับข้าวก็รู้สึกสะท้อนใจ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร เขารีบตักข้าวพูนถ้วยส่งให้กับเด็กหนุ่มคนนั้น เด็กหนุ่มจ่ายเงินพร้อมกับพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ผมขอน้ำแกงราดบนข้าวสักหน่อยได้ไหมครับ?” “ตามสบายเลย ไม่คิดเงิน” เถ้าแก่พูด เขากินไปได้ครึ่งถ้วย ก็สั่งอีกถ้วยหนึ่ง “ไม่อิ่มใช่ไหม? ถ้วยนี้เดี๋ยวตักให้มากหน่อย จะได้อิ่มไง” เถ้าแก่พูดด้วยความเอาใจใส่ “ไม่ใช่ครับ ผมเอาใส่กล่อง พรุ่งนี้จะเอาไปกินที่มหาลัยน่ะครับ” เมื่อเถ้าแก่ได้ยิน ก็เดาออกว่า เด็กหนุ่มคนนี้คงมาจากต่างจังหวัด ซึ่งฐานะที่บ้านคงไม่สู้จะดีนัก เขาคงมาเรียนที่เมืองหลวงนี่เพียงคนเดียว และคงจะทำงานและก็เรียนไปด้วย ดูก็รู้ว่าเด็กคนนี้คงจะลำบากอยู่ไม่น้อย เขาจึงตักเนื้อเคี่ยวซอส ใส่ไว้ที่ใต้กล่องข้าว จากนั้นก็เอาไข่ตุ๋นใส่ไปหนึ่งฟอง แล้วจึงตักข้าวอัดไปเต็มกล่อง มองดูแล้ว เหมือนไม่มีอะไรอยู่ในกล่องข้าว นอกจากข้าวเปล่าเท่านั้น เมื่อภรรยาของเขาเห็นดังนั้น ก็เข้าใจในสิ่งที่สามีกำลังทำว่า ต้องการช่วยเหลือเด็กหนุ่มคนนี้ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ราดไว้บนข้าว จะใส่ไว้ใต้ข้าวทำไม? เถ้าแก่กระซิบบอกภรรยาว่า “เด็กผู้ชายรักศักดิ์ศรี หากเขาเห็นว่าบนข้าวมีเนื้อ เขาอาจคิดว่าเราทำทานแก่เขา หากเป็นอย่างนี้ คราวหน้าเขาจะไม่กล้ามาอีก ถ้าเขาไปกินร้านอื่น ก็ได้กินแต่ข้าวเปล่า แล้วจะเอาแรงที่ไหนไปเรียนหนังสือ” “คุณเป็นคนดีจริงๆ จะช่วยเขายังกลัวเขาอายอีก” “หากผมไม่ดี คุณจะแต่งงานกับผมเหรอ” เถ้าแก่หนุ่มหยอกเย้าผู้เป็นภรรยา

“ขอบคุณครับ ผมอิ่มแล้ว แล้วเจอกันใหม่ครับ” เด็กหนุ่มพูดจบก็หยิบข้าวกล่อง แล้วเดินออกจากร้านไป เมื่อเด็กหนุ่มถือข้าวกล่อง ที่ดูหนักกว่าข้าวเปล่าออกจากร้านไป ก็หันมายิ้มให้เจ้าของร้านทั้งสอง “สู้ๆ นะ พรุ่งนี้พบกันใหม่” เถ้าแก่พูดและโบกมือให้กับเด็กหนุ่มคนนั้น ในคำพูดประโยคนั้นของเขา แฝงด้วยคำเชิญให้เด็กหนุ่ม มากินข้าวที่นี่ใหม่ในวันพรุ่งนี้ เด็กหนุ่มน้ำตาคลอ ไม่กล้าหันไปมองเจ้าของร้าน กลัวว่าน้ำตาจะร่วงให้เขาทั้งสองเห็น จากนั้นเป็นต้นมา ถ้าไม่ใช่ช่วงปิดเทอม พลบค่ำของทุกวัน เด็กหนุ่มก็จะมากินข้าวที่ร้าน เขาสั่งข้าวเปล่าหนึ่งถ้วยและข้าวเปล่าหนึ่งกล่องเอากลับบ้าน และใต้กล่องข้าว ก็จะมีอาหารที่แตกต่างกันไปในแต่ละวัน จนเด็กหนุ่มเรียนจบปริญญาตรี ผ่านมา 20 ปีแล้ว ที่ร้านแห่งนี้ ไม่ได้ต้อนรับลูกค้าคนพิเศษคนนี้อีกเลย อยู่ๆ ทางการก็ส่งจดหมายมาบอกว่า จะทำการเวนคืนที่ และร้านของเขาก็เป็นหนึ่งในนั้น สองสามีภรรยาอายุใกล้จะ 50 ปี เมื่อรู้ข่าวนี้ต่างก็กลัดกลุ้มใจ ชีวิตต่อไปข้างหน้าจะทำอย่างไร เงินทองที่จะได้จากทางการ ก็ไม่เพียงพอกับการซื้อบ้านที่มีทำเลดีอย่างนี้ได้อีก แล้วลูกๆ ที่กำลังเรียนอยู่ จะหาค่าเทอมมาจากไหน? ต่างก็กอดกันร้องไห้ ไม่รู้จะจัดการกับชีวิตอย่างไรดี เช้าวันหนึ่ง ชายคนหนึ่งแต่งกายภูมิฐานเข้ามาหาสองสามีภรรยา “สวัสดีครับคุณทั้งสอง ผมเป็นรองผู้จัดการบริษัท ผู้จัดการใหญ่ของเรา ต้องการให้คุณเข้าไปทำร้านอาหารในบริษัทของเรา ที่กำลังจะทำการเปิดใหม่ในเร็วๆ นี้ เรื่องค่าใช้จ่ายไม่ว่าจะเป็นการตกแต่ง และอุปกรณ์ต่างๆ ค่าวัสดุในการทำอาหาร ทางเราจะเป็นผู้รับผิดชอบ ขอเพียงคุณจัดหากุ๊กปรุงอาหาร และบริหารงานก็พอ ส่วนกำไรแบ่งครึ่งกับบริษัทของเรา” ผู้จัดการใหญ่ของบริษัทเป็นใครกัน? ทำไมเขาถึงดีกับเราอย่างนี้? เราไม่เคยรู้จักผู้ใหญ่ในสังคมเลยสักคนเดียว? สองสามีภรรยาต่างทำหน้างงๆ “คุณทั้งสองเป็นผู้มีพระคุณของผู้จัดการใหญ่ของเรา ท่านบอกว่าท่านชอบกินไข่ตุ๋น และเนื้อเคี่ยวซอสของร้านคุณมาก รายละเอียดผมทราบเพียงแค่นี้ นอกเหนือจากนี้ คุณคงจะทราบได้เอง เมื่อได้เจอกับผู้จัดการใหญ่ของเรา” เมื่อเดินทางไปถึงบริษัท สองสามีภรรยาจึงรู้ว่า ผู้จัดการใหญ่ของบริษัทนี้ ก็คือเด็กหนุ่มที่มากินข้าวเปล่ายามพลบค่ำทุกวันนั่นเอง หลังจากจบมหาวิทยาลัย เขาก็มุมานะสร้างเนื้อสร้างตัว จนสามารถเปิดบริษัทแห่งนี้ได้ เขาสำนึกบุญคุณข้าวที่สองสามีภรรยาให้เขากิน ตลอดเวลาที่เรียนมหาวิทยาลัย หากไม่มีสองสามีภรรยาช่วยเหลือเขาในตอนนั้น เขาคงลำบากและไม่สามารถเรียนจนจบได้ เมื่อถึงเวลาที่สองสามีภรรยาจะลากลับ ชายหนุ่มยืนขึ้นโค้งคำนับพร้อมกับพูดว่า “สู้ๆ นะครับ ต่อไปนี้บริษัทของเราต้องพึ่งพาคุณแล้วนะครับ พรุ่งนี้พบกันใหม่ครับ” ความรักที่ให้ออกไป ความรักก็จะย้อนกลับคืนมา ความสุขที่ให้ออกไป ความสุขก็จะย้อนกลับคืนมา คิดเผื่อคนอื่น ย่อมจะต้องมีคนคิดถึงเรา นี่คือเหตุและผล นี่คือกฏเกณฑ์ การแบ่งปันเล็กๆ ของท่าน อาจสามารถส่องสว่างให้แก่ชีวิตคนมากมาย คนให้ก็มีความสุข คนรับก็มีความสุข

#ก่อนการจากลาจะมาถึงอยากทำอะไรก็รีบทำชีวิตของคนเราสั้นนัก คนเราควรเข้าใจความเป็นไปในชีวิตให้มากขึ้น เพราะสักวันหนึ่ง เราก็ต้องจากลากัน ไม่ว่าจะจากเป็น หรือจากตา ยก็ตาม 1. เราไม่สามารถรู้เลยว่า ชีวิตเราในแต่ละวันจะมีเหตุการณ์อะไรเข้ามาเปลี่ยนสิ่งต่าง ๆ ตอนที่เรายังมีชีวิตอยู่ เราควรใช้ชีวิตให้คุ้มค่า มีความสุขกับสิ่งที่ทำ 2. สิ่งที่โหดร้ า ยที่สุดในชีวิตของเรามีอยู่สองอ ย่ าง คือ การรอคอย และความลังเล 3. สิ่งที่ทำให้เราเ สี ยใจมากที่สุด คือการไม่ได้รับรักตอบ 4. คุณควรเข้าใจคนในยุคปัจจุบันให้มากขึ้น ใครดีมาเราดีตอบ ใครร้ า ยมา เราไม่ต้องไปใส่ใจ ไม่ต้องเข้าไปยุ่ง 5. ในบางครั้งคุณรู้สึกว่า ชีวิตของตัวเองไม่ดี ไม่มีค่า ไม่มีสิ่งดี ๆ เข้ามา แต่จริง ๆ แล้ว คุณเองต่างหากที่กำหนดให้มันเป็นแบบนั้น 6. หากคุณทำความผิ ด หรือหลงผิ ดในสิ่งต่าง ๆ จงรู้ไว้ว่าโอกาสมีให้สำหรับตัวเราเสมอ เพราะเราสามารถกำหนดเอง และเลือกเองได้ นอกเ สี ยจากคุณไม่เลือกทางที่ดีเท่านั้นเอง 7. เค้าว่ากันว่า อารมณ์มักอยู่เหนือกว่าเหตุผล บางครั้งที่เราทำผิ ด สาเหตุหลักอาจเป็นเพราะเราใช้แต่อารมณ์ในการตัดสิน มากกว่าเหตุผล 8. การที่เราคิดมาก ทำให้เราต้องวนอยู่ในเรื่องต่าง ๆ ที่เราไม่ควรจมปลักอยู่ มันจะทำให้ตัวเราไม่มีความสุข ไม่มีแรงในการทำสิ่งใหม่ที่ดีกว่า 9. ชีวิตของคนเราเปรียบเสมือน บทเพลงอันแสนไพเราะ แต่อยู่ที่ว่า เราเลือกที่จะให้ใครเป็นผู้ขับร้องไปกับเราเท่านั้นเอง 10. ชีวิตของคนเราสั้นนัก คิดอ ย า กจะทำอะไรก็ทำ ทำชีวิตในทุกวันให้มีความสุข อยู่กับคนที่เรารักให้ได้มากที่สุด เพราะในวันหนึ่งการจากลาก็ต้องมาถึงเป็นเรื่องธรรมดา #ขอให้ได้พิจารณาด้วยสติ ด้วยปัญญา ด้วยภูมิธรรม คุณพระรักษาเทวดาคุ้มครอง ขอให้มีความเจริญในธรรม ทุกท่าน ทุกคนครับ